تولید داربست های نانولیفی بر پایه پلی کاپرولاکتون- کیتوسان- پلی وینیل الکل برای مهندسی بافت پوست

امروزه استفاده از مخلوط پلیمرهای طبیعی و سنتزی در تولید داربست­ های زیستی به دلیل قابلیت دستیابی به ویژگی ­های مطلوب، بسیار مورد توجه پژوهشگران قرار گفته است. در این پژوهش، داربست­ های نانولیفی مخلوط پلی­ کاپرولاکتون- کیتوسان- پلی­ وینیل ­الکل از محلول مخلوط پلیمرها با نسبت 2: 1: 5/1 به روش الکتروریسی تهیه شد. بررسی های میکروسکوپ الکترونی نشا ن دهنده دستیابی به نانوالیافی با قطر متوسط nm 21±136  و شکل شناسی بسیار یکنواخت بدون دانه تسبیحی است. آزمون­ های استحکام کششی و اندازه ­گیری زاویه تماس روی شبکه نانولیفی نشان می­ دهد، اضافه­ شدن پلی­ کاپرولاکتون سبب بهبود خواص مکانیکی و فیزیکی شبکه حاصل می ­شود. به عنوان یک نتیجه، افزودن پلی­ کاپرولاکتون به مخلوط سبب حفظ تمامیت فیزیکی شبکه حاصل در محیط آبی بدن شده است. برای بررسی مقدار زیست ­سازگاری و بررسی خواص زیستی داربست تولید شده، سلول­ های فیبروبلاست روی نمونه ­های مدنظر کشت داده شدند. نتایج آزمون­ های زیستی نشان­ دهنده سلول سازگاری بسیار عالی داربست­ های نانولیفی حاصل بوده است. در بحث مهندسی بافت، روی نیمی از داربست­ ها سلول­ های بنیادی مزانشیمی بند ناف انسانی کاشته شده است. برای بررسی چگونگی اثربخشی داربست­ های حاصل در ترمیم زخم، مطالعات بالینی بر پوست پشت موش ­های صحرایی با بررسی ترمیم زخم­ های برشی تمام عمق انجام شده است. نتایج پاتولوژی نشان­ دهنده اثر بخشی بسیار مناسب داربست­ های نانولیفی در مقایسه با نمونه ­های کنترل (بدون داربست) است. زخم­ های ترمیم شده با داربست در روز دهم پس از جراحی به حد نهایی ترمیم رسیدند، در­حالی­ که زخم­ های گروه کنترل پس از 15 روز به این حد ترمیم دست یافتند. همچنین، اثر بهبود داربست­ های با سلول بنیادی در مقایسه با داربست ­های بدون سلول به دلیل قابلیت کلاژن­ سازی سلول­ های بنیادی بهتر بوده است.